«Παλιολαός» με αρχές …
Και φιλότιμο… Είναι πραγματικά μοναδικοί οι Έλληνες με την απίστευτη ιδιοσυγκρασία τους και τον τρόπο τους. Λειτουργούν ως μονάδες αλλά και ως υποσύνολα της κοινωνίας με ένα πρωτοφανή ατομικισμό. Η νοοτροπία, που έμπειροι κοινωνιολόγοι την αποδίδουν στα τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς και στη πολυμορφία των νεοελλήνων, αποτελεί σημείο έρευνας πολλών επιστημόνων με διαφορετικές ειδικότητες. Κοινωνιολόγοι , ιστορικοί, λαογράφοι , φιλόσοφοι αλλά και ψυχολόγοι , ψυχίατροι!
Η νοοτροπία μας, σχεδόν στο σύνολό μας, είναι το δόγμα περί της «κατσίκας του γείτονα». Ναι η μεγάλη χαρά, σχεδόν για την πλειοψηφία, είναι να αποδημήσει το υπέροχο και πολύτιμο μηρυκαστικό του γείτονα και αν είναι εύκολο και ο γείτονας. Θα δείξει έτσι, την υπεροχή του, ο ατομιστής γείτονας , που «χάρηκε» με την καταστροφή του δίπλα και αναδείχθηκε ο ίδιος και το δικό του μικρό υποσύνολο, οικογένεια κλπ. , ως ο πετυχημένος. Ο δακτυλο- δειχτούμενος Αυτή η νοοτροπία, τείνει να γίνει παραδοχή και βασικός κανόνας, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων .
Και οι εξαιρέσεις αυτές έρχονται στα δύσκολα. Και ποια είναι τα δύσκολα ;
Όταν ο κίνδυνος πλησιάζει και όταν ο σκοπός αφορά το κοινό καλό. Τότε το περίσσευμα αγάπης, άδολης συμπόνιας και βοήθειας που έχει ο Έλληνας μέσα του, το ονομάζουμε στα ελληνικά «φιλότιμο», λέξη αλλά και έννοια που δεν υπάρχει σε καμία άλλη χώρα του κόσμου. Έτσι και τώρα με αφορμή τις πυρκαγιές. Στην Ρόδο, στην Αττική και στην Κέρκυρα , είναι συγκινητική η συμμετοχή εθελοντών και απλών πολιτών για όσους έχουν πληγεί.
Ανοίξανε σπίτια για τους ξένους επισκέπτες, φιλοξένησαν όσους μπορούσαν, τον «γείτονα» που του κάηκε το σπίτι, «μείνε για όσο θες στο δικό μου», του είπαν. Συγκέντρωσαν ρούχα, φαγητό, συνέδραμαν στο μέτωπο τους πυροσβέστες , πήγαν να αντιμετωπίσουν ως εθελοντές την πυρκαγιά. Σταματούσαν τους ανθρώπους που επιχειρούν στην πρώτη γραμμή του πολέμου, να τους προσφέρουν νερό και φαγητό.
Στεναχωρήθηκαν και έκλαψαν σαν να είναι τα δικά τους παιδιά , οι πιλότοι που έπεσαν στο καθήκον …
Έβγαλαν συναισθήματα αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας στην εκκένωση της Ρόδου. Οι ξένοι επισκέπτες δεν έχουν δει ξανά σε κατάσταση ανάγκης όπως δήλωσαν στα ΜΜΕ των χωρών τους, τέτοια συμπαράσταση. Ανόθευτη και αγνή. Χωρίς να επιζητεί αυτός που προσφέρει βοήθεια, ανταλλάγματα. Όσοι δεν είχαν πρόβλημα θα μπορούσαν να πουν το και «εμένα τι με νοιάζει» όμως η φυλή μας , στα δύσκολα δεν το έχει μάθει . Όλοι μαζί να περάσουμε τον κάβο, παραμερίζοντας τις διαφορές μας και την λανθασμένη λογική του ατομικισμού. Τι υπέροχος λαός είναι αυτός …
Από τις μάνες , τις γυναίκες και τις αδελφές της επανάστασης , που γέμιζαν τα ντουφέκια των ανδρών που πολεμούσαν για την ελευθερία , από τους προσκόπους του Αϊδινίου που θυσιάστηκαν στο καθήκον, από την ένδοξη ιστορία που έγραψαν οι γυναίκες της Ηπείρου στο έπος του 40, από την αγάπη που δείχνουν οι Έλληνες για την ανθρώπινη ζωή στα δύσκολα, μπορούμε για ακόμα μια φορά να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι μπορεί να χάνουμε σε οργάνωση και σχεδιασμό , αλλά στα δύσκολα ο λαός αυτός έχει φιλότιμο.
Αυτός ο λαός με το φιλότιμο δε θα χάσει ποτέ και πάντα όταν ξεπεράσει τα δύσκολα , μεγαλουργεί… Αρκεί να αλλάξει την νοοτροπία τους και να αφήσει στα εύκολα την «κατσίκα» του γείτονα, στο μαντρί της!